Interview met Roland Velich, Moric, Burgenland

‘Ik wil niet zomaar iets doen, ik wil iets speciaals doen’

Roland Velich van Weingut Moric uit Burgenland is geen voorstander van blindproeverijen. Volgens de Oostenrijker maken wijnen met finesse weinig kans in een proeverij met wijnen gelagerd op nieuw eiken, toast en een hoger alcoholpercentage. Krachtige, weelderige wijnen genieten vaak de voorkeur terwijl Velich in zijn wijnen op zoek is naar expressie van terroir, mineraliteit en finesse.
tekst Thierry Somers proefnotities Fred Nijhuis

‘Ik houd niet van blindproeverijen en helemaal niet van panelproeverijen’, zegt Velich stellig. ‘Ik stuur mijn wijnen dan ook nooit in en probeer zelfs te voorkomen dat ze überhaupt in panelproeverijen terecht komen’. Toch is er iets ‘blinds’ aan Velichs proeverij op Wine Professional. Wanneer Allard Sieburgh de Moric Grüner Veltliner inschenkt, zie ik dat er op het etiket woorden zijn doorgestreept. Dit tot grote ergernis van Velich – waarover later meer.

Bourgognefilosofie

Velich beschouwt wijn als ‘een ontmoeting met de natuur’. Hij is op zoek naar ‘goût de terroir’: een combinatie van de smaak van de druif en bodemsoort. ‘Blaufränkisch is in staat om de mineraliteit van de bodem te absorberen’, legt hij uit. ‘Ik wil de verschillende percelen waar de wijnstokken zijn aangepland terugproeven in mijn wijnen’.
Het is dezelfde filosofie die grote wijnmakers in Bourgogne nastreven. Een pinot noir uit Richebourg moet niet alleen naar pinot noir smaken maar naar pinot noir van de Richebourg-wijngaard. Volgens Velich heeft de Moric Blaufränkisch Reserve de potentie om dezelfde complexiteit te bereiken als nebbiolo uit Piemonte of pinot noir uit Bourgogne. Zowel bij de rode als witte wijnen komt het handschrift van de wijnmaker naar voren: de wijnen zijn terroirgedreven, mineralig, vitaal, delicaat, medium bodied, laag in alcohol, doordrinkbaar en nemen toe aan complexiteit wanneer ze ouderen.
Velich krijgt regelmatig te horen dat hij een andere, serieuze stijl grüner veltliner en blaufränkisch maakt dan men gewend is. Hij beschouwt dat als een compliment, want hij is op zoek naar iets origineels. Omdat de wijnen atypisch zijn zorgen ze echter voor onbegrip bij de Oostenrijkse wijnautoriteiten. Ze krijgen niet het predicaat ‘Qualitätswein aus Österreich’. Wanneer ik Velich vraag of dat de reden is waarom er woorden handmatig zijn doorgestreept op het etiket, blijk ik een gevoelige snaar te hebben geraakt.

(foto Andreas Durst www.ikonodule.de)

Wijncensuur

‘Op het etiket van onze grüner veltliner mogen we het dorp waar de wijn vandaan komt, Sankt Georgen, niet vermelden. Een panel bestaande uit gepensioneerde wijnmakers, mensen uit de landbouwsector en mensen die zich ‘amtlicher Verkoster’ mogen noemen, ‘geautoriseerde wijnproevers’ – het klinkt heel gewichtig, maar het stelt niets voor want je kunt de titel makkelijk behalen – hebben de wijnen gekwalificeerd als fout, niet typisch voor de regio en het druivenras. Volgens hen voldoen we niet aan de standaardkwaliteitsnormen en moeten we de naam van het dorp waar de wijn vandaan komt op het etiket doorstrepen. Terwijl we wijnen maken zoals ze al eeuwen gemaakt worden, met respect voor herkomst, jaargang en kwaliteit voorop. Het duurt ook een tijd voordat de wijnen op dronk zijn, maar het stuit op onbegrip. De voorkeur gaat uit naar fris en fruitig – zielloze industriële wijnen die snel op dronk zijn. Het is het beleid van de autoriteiten en ik zie het niet erkennen van onze wijnen als een vorm van censuur’.

Waarom strepen jullie de naam van het dorp met de hand door?
‘Ik wil incompetentie (van de wijnautoriteiten) aantonen, idioot gedrag. We kunnen het etiket laten drukken hoe het volgens de autoriteiten zou moeten zijn, maar ik laat ze drukken zoals ik vind dat ze moeten zijn. Als we geen goedkeuring krijgen, dan strepen we woorden door. Door woorden door te strepen toon ik censuur aan en ziet de consument dat er iets niet klopt.’

Oostenrijk heeft misschien wel de strengste wijnwetgeving in de wereld na het antivriesschandaal in de jaren tachtig, toen een aantal producenten hun wijnen kunstmatig bleek aan te zoeten. Het heeft het imago van de Oostenrijkse wijn grote schade toegedaan. Vind je dat de regelgeving niet met z’n tijd mee gaat?
‘Nee. Wij, mensen, hebben de regels ooit opgesteld, maar na verloop van tijd moeten we ze evolueren en waar nodig aanpassen. Er zijn een hoop nieuwe wijnmakers die geweldige wijnen maken maar geen goedkeuring krijgen en dat is problematisch, omdat ze de herkomst van de wijn niet op het etiket mogen vermelden.’

Dus niemand kan zien waar die wijnen precies vandaan komen.
‘Inderdaad. Het is toch raar dat industriële wijnen gemaakt met gisten het predicaat ‘Qualitätswein aus Österreich’ krijgen terwijl oorspronkelijke wijnen gemaakt met respect voor terroir niet.’

Roland en zijn vrouw Dagmar (foto Steve Haider)