Wijncolumnist Hans Schmidt heeft weliswaar de Proefkrant van The Wine & Food Association overleefd, maar was kort daarna toch voorgoed uitgeschreven. Hij zei mij eens: “In dit vak kun je in het harnas sterven, maar dan liefst bij zinnen”. ~ John Bindels

Op zijn 91-ste ging die uitspraak voor hem op.
Hans had een klassiek, zuiver taalgebruik, dat bij de oudste categorie wijncolumnisten nog voortleeft, zij het in wat gecomprimeerde verschijningsvorm. De wijnschrijverij was na zijn beroepsleven in de wereld van de drankpromotie een uitlaatklep voor de voortdurende zorg die hij had voor de gezondheid van zijn echtgenote. Hij schermde die af met een vrijmoedig soort humor, waarvan zelfs de door de wol geverfden weleens met de ogen knipperden. Zorgvuldig vermeed hij daarbij overigens mensen persoonlijk te treffen.

Anders dan bij zijn toenmalige tijdgenoten was Schmidts taalintelligentie bijna legendarisch. Wie tot de kring van zijn intimi werd gerekend, kon er op rekenen dat hij per uur op minstens een kilo woordgrappen van niveau werd getrakteerd. Hij wisselde die uit met geestverwanten uit alle windstreken en bouwde er zelfs een archief mee op, waarmee hij uit voorraad kon leveren. Was een bijeenkomst naar Hans´ oordeel te langdradig of te saai, dan nam hij je nogal eens apart om de ´laatste nieuwe´ te debiteren. Terwijl het serieuze gezelschap zich dan afvroeg, waarom wij proestend de lokaliteit tijdelijk verlieten. Hans was ook in geschrifte gezegend met een uitdrukkingsvaardigheid die even helder als trefzeker was en zich van overbodigheden onthield. Wie zijn wijnbesprekingen van 20 jaar geleden leest, onder meer in het toenmalige dagblad Cobouw, ervaart die als minstens zo fris als een oplegwijn van die leeftijd kan zijn.

Zo verteerbaar als zijn wijnverslagen waren, was ook de toegankelijkheid van zijn proefnotities. Duidelijk, beeldend en zonder goedpraterij. Voorbeeld: ´Een lange, slanke fles met een etiket dat een inzending naar de Biennale rechtvaardigt en waarop de Italianen het patent lijken te hebben´.

Hans had professioneel niet veel op met zogeheten wijnschrijvers die zich binnen de gelederen van de verdienmodellen volgzaam opstelden om ´de schoorsteen te laten roken´. Evenmin had hij ooit een goed woord over voor ´flessenbietsers´ die voorspiegelden thuis nog eens rustig te willen naproeven en er nooit meer een letter over schreven. Tot op hoge leeftijd bleef hij actief proeven en schrijven. Totdat het harnas hem teveel werd. Hans Schmidt is op 4 oktober in stilte gecremeerd.